.

درباره ی #زبان_داستان
چیزی خارج از زبان وجود ندارد تا حدی که حتی زبان اعم از تفکر است. به این معنا که ما خارج از زبان نمی توانیم فکر کنیم و حد تفکر را زبان تعیین می کند. شئیت هم خارج از زبان نیست. شئ و صنایع هر دوره در پارادایم زبانی همان دوره قابل فهم و محصل است.
برای خلق زبان داستانی که وابسته به دوره ی تاریخی و مشخص است، چند راه وجود دارد؛
اول خلق زبان همان دوره با توجه به منابع بر جا مانده.
دوم استفاده از زبان معیار در حالی که آغشته به لحن زبان دروه ی مورد نظر است.
سوم و آن چه از مقدمه ای که گفتم به دست می آید استفاده از شئیت برای خلق زبان است. برای مثال؛ تلگراف و تلفن و موبایل. این وسائل ارتباطی در سه پارادایم زبانی مختلف تولید شده و معنا پیدا می کنند. اگر قرار باشد داستانی در دوره ی قاجار نوشته شود، می باید تلگراف را به عنوان پدیده ای که حول و حوش آن بخشی از نظام زبانی دوره ی قاجار شکل می گیرد وارد داستان کرد. در شکلی دیگر اگر داستان مربوط به دوره ی پهلوی باشد به جای تلگراف، تلفن می نشیند که آن هم نظام زبانی مختص خود را تولید می کند. و در همین نسبت موبایل در زمان ما.
مخلص کلام از میان سه شیوه برای خلق زبان تاریخ مند، شکل سوم به لحاظ بعد تصویرگرایانه ای که دارد، داستانی ترین شکل ممکن است، هر چند شیوه ها ی پیش از آن نیز در جای خود کارکردهایی جدی دارند.