.

یکی از شیوه هایی که لمپن ها و پوپولیست ها برای ترویج اندیشه و یک سان سازی استفاده می کنند، «تقلیل ارزش اثر» است، به این معنا که ملاک دانش و تخصص انجام یک کار را تا مفهوم سلیقه پایین می کشند. برای مثال اگر نقاشی یک کودک پنج ساله و نقاشی ای از پیکاسو را در معرض داوری شان بگذارید، نقاشی کودک را انتخاب می کنند با این توضیح که سلیقه ی من این است! در لایه های عمیق تر این گونه انتخاب ها دو انگیزه وجود دارد؛ اول: نادانی نهفته در ذات پوپولیسم و لمپنیسم. دوم: از میدان به در کردن نخبگی تا هماورد و مَحَکی جدی برای سنجش ابتذال وجود نداشته باشد.
اما جایگزین این ضعف دانش و تخصص در میان ایشان، فضای مجازی است. سیاهی لشکری که با ابتذال عکس روزمره و ویدئوی یک دقیقه ای و مطالب سطحی تغذیه شده است، پیاده نظام و مشتری های ثابت این دکان ها به شمار می روند. در این نگاه دانش و تخصص انجام کار در فرم و محتوا دیگر ملاک نیست، بلکه ملاک تعداد فالوئرها و پروپاگاند رسانه ای، در میان این سیاهی لشکر و فضای مجازی است.

پی نوشت: یک ویژگی منحصر به فرد سیاهی لشکر یا مصرف کنندگان ابتذال این است که سطح سلیقه اش چنان سقوط کرده و الینه شده است که خود عاملی برای تبلیغ ابتذال می شود. گاهی می شنوم که فلان کتاب سر و صدای زیادی به پا کرده و مورد توجه قرار گرفته است، یا کسی معرفی می کند که بخوانم. بارها چنین کتاب هایی را دست گرفته ام جز پوکی و پوچی در محتوا و اجرا چیزی ندیده ام. یکی از این کتاب ها آن چنان در زبان فارسی ضعف داشت و پر از غلط بود که بعید می دانم نویسنده اش توان نوشتن یک صفحه مطابق رسم الخط سالم را داشته باشد. نکته اما اینجاست که طیف گسترده ی مصرف کنندگان ابتذال که اتفاقأ در میان شان نویسندگان فرومایه و میان مایه هم فراوان است، زیر بار نمی روند و به شدت از چنان کارهایی دفاع می کنند!
پوپولیسم و لمپنیسم با دیکتاتوری فقط در این نقطه است که به هم نزدیک می شوند و منافع مشترک دارند و جبهه ی یکسان می گیرند؛ حذف نخبگی و سیاهی لشکری که تا پای جان از ابتذال و اشتباه دفاع می کند.